JavaScript

The small building with sunflower and the quote"Always room to grow"

Syndrom oszusta i P.R.O.M w 2019.

, , , 6

W jednym z ostatnich odcinków podcastu w 2018 roku Pat Flynn ogłosił to ciekawe i porywające hasło. Pat jest człowiekiem, który pozwala mi znaleźć nowe tematy do pisania, niweluje mój syndrom oszusta, pokazuje, że trzeba kombinować. Co to jest ten P.R.O.M? To, jak można się domyślić, skrót pierwszych słów planu na 2019 rok. Choć nawet po polsku ma to jakiś sens.

Często boję się tego, co będzie, nieraz mnie to paraliżuje. Pojawia się syndrom oszusta, jak sobie radzić? W moim przypadku problem polega na niskiej wierze w swoje możliwości i umiejętności. Pat, wygląda na to, pojawił się w odpowiednim czasie i w odpowiednim momencie. Nie będę jego wyznawcą, ale z pewnością dalej będę doceniać jego wiedzę i zaangażowanie w pomoc innym, co zaowocowało świetnym pomysłem na biznes.
Jest 8 stycznia, tydzień temu zaczął się nowy rok, wczoraj zacząłem nową rundę #100DaysOfCode, ponad 6 miesięcy temu zdenerwowałem się na świat i zacząłem się uczyć programowania. Muszę ustrukturyzować swoje podejście do nauki. Piszę ten post dla Ciebie, być może też posłuchasz podcastu Pata. Piszę też dla siebie, bo za rok po prostu spojrzę i zobaczę, co mi się udało.

 

P.R.O.M. czyli Planowanie, Rutyna, Otwarty czas i Motywacja.

 

To jest po prostu przemyślane podejście, dzięki któremu syndrom oszusta znika. Przynajmniej warto będzie dla mnie sporządzić sobie taki plan i starać się realizować go w jak największej części. Nie wiem, co będzie za rok, ale mogę przynajmniej spróbować kontrolować nadchodzące miesiące. Spróbować być sobie sterem, żeglarzem i okrętem. Zauważyłem, że taki plan na dłuższy czas nie daje efektów, jeśli nie jest rozbity na kroki lub na mniejsze części (półrocza, kwartały, miesiące, tygodnie)

 

Planowanie

 

Cały 2019 rok upłynie pod znakiem pracy w branży IT. Nie zamierzam się z niej ruszać, bo to gałąź niesamowicie ciekawa i rozwojowa. Pracuję w projektach IT, ale póki co mam więcej spraw związanych z prowadzeniem biznesu niż z kodowaniem. Powiedziałbym, że w tygodniu proporcje są jak 70 do 30. Chciałbym odwrócić ten układ, a moja praca daje mi bardzo ciekawe możliwości związane zarówno z prowadzeniem biznesu jak i z programowaniem.

 

Wielki plan na 2019 rok to nauka, nauka i jeszcze raz nauka programowania.
W lipcu skończę studia z frontendu, do tego czasu Javascript króluje na moim kompie. Gdy się zmęczę, zgubię, będę miał dość JS, po prostu przesiądę się na chwilę na język Python. Dla poszerzenia horyzontów, abym umiał coś backendowego. W pracy pojawiają się projekty AI oraz IoT oparte na Pythonie, więc muszę co najmniej wiedzieć, jak to się robi. Nauka obu języków podoba mi się bardziej odkąd zacząłem się stosować do rady Przemka Wieczorka. Prowadzi on spotkania Software Wizard dla nowych w IT. Niedawno zasugerował mi: ucz się przez tworzenie czegoś. To działa. Nawet kalkulator stworzony swoimi rękoma w Pythonie, a potem w JS, dał mi więcej radości niż cały kurs tego języka. Pierwsze półrocze to JS, drugie to JS i więcej Pythona.

 

Jaki jest plan na 2019?
Pierwszy kwartał będzie poświęcony JS. Będę szlifować umiejętności, zdobywać nowe, związane z wariantami użycia tego języka. Styczeń: ogólna powtórka z HTML i CSS. Luty: ES6 i zmierzanie w stronę algorytmów (marzec). Czegoś zapomniałem? Coś opuściłem? Daj mi znać.

 

Będę się starał znaleźć partnera do podcastu. Znasz jakiegoś fajnego fullstacka? Daj mi znać na FB  lub na Linkedinie

 

Drugi kwartał to framework. Na studiach mam Angular, jednak będę musiał obserwować jaki wygląda jego użycie w projektach. Nie chciałbym się uczyć czegoś, co się mniej przyda w pracy. Hello Roman sugeruje Vue.js i Reacta. O ile ten drugi to na razie czarna magia, o tyle Vue po prostu mi się podoba i wydaje mi się, że go ogarniam rozumem. Po wyszlifowaniu JS, a przynajmniej osiągnięciu stopnia zrozumienia, pozwalającego mi na użycie frameworka – zabiorę się za Vue.js. Całą zdobytą wiedzę zamierzam publikować w oddzielnej rubryce na stronie. Kwiecień: Angular. Maj: Vue.js Czerwiec: Projekt końcowy ze studiów (HTML, CSS, Angular, Vue.js).

 

Trzeci kwartał to lato. Minie rok od decyzji o nauce programowania. Będę na tyle odważny, że spróbuję załapać się na jakiś prosty freelancerski projekt, aby zbierać doświadczenie. Upwork, grupy na Facebooku, strony dla programistów – tam będę szukać. Jeśli czas na to pozwoli, stworzę kilka stron. Pomysły pojawiają się podczas pracy, gdy poznaję nowe możliwości frontendu. Patrz choćby Awwwards czy Jamstack.

 

Strona – wizytówka, to będzie cel na trzeci kwartał (lipiec i sierpień). Postaram się wykorzystać nabyte przez rok umiejętności. Cały czas będę poszukiwał nowych projektów zarówno wewnątrz firmy, jak i na zewnątrz, jako freelancer, poszukiwania zintensyfikuję we wrześniu.

 

Październik to rozwój vue.js i krok w stronę Reacta. O ile oba się nie zdezaktualizują. Opanowanie podstaw Reacta będzie celem do osiągnięcia w listopadzie i grudniu.

 

Wielki to plan, ale rozbity na kilkanaście małych elementów da lepsze rezultaty niż stwierdzenie, że zrobię coś wielkiego do końca 2019 roku. Ten plan to także pewien framework, który można zastosować, gdyby sytuacja w pracy zmieniła się i wymagała nauczenia się innego języka. Od ogółu do szczegółu. Tak mnie uczyli wypowiadać się na polskim w liceum.

 

Rutyna

 

Tim Ferriss, ciekawy internetowy bloger, powiedział kiedyś, że rano masz w sobie najwięcej kreatywnego soku. Oddając go tylko pracy możesz się wypalić, nie będziesz miał nic dla siebie. Coś w tym musi być. Wieczorami lepiej mi się biega niż myśli. Jestem najbardziej twórczy z rana, najlepiej mi się wtedy pracuje, najwięcej zapamiętuję. Zmiana zaszła w poprzednim roku.
Każdy dzień pracy zamierzam zaczynać godzinę lub dwie wcześniej. Mogę sobie na to pozwolić, bo po prostu mam niedaleko do pracy. Póki co mam swoje biurko, czas pracy ma wynosić 8 godzin, ale nie muszę zaczynać od samego rana. Te półtorej-dwie godziny z rana mogę poświęcić do efektywniejszej nauki programowania. I znowu, gdy zabłądzę w JS, to poświęcę chwilę na Pythona lub na inny frontendowy temat. Na komórce mam zainstalowaną aplikację Grasshopper, aby powtarzać podstawy JS na komórce, zamiast przeglądania FB.

 

I jeszcze jedno: w połowie kwietnia biegnę kolejny półmaraton.

 

Trzy razy w tygodniu, po 21.00, mam treningi mojej grupy biegaczy  – Night Runners.
Traktuję biegi z jednej strony jako odpoczynek dla głowy, z drugiej strony jako wymóg fizyczny, po prostu aby nie zardzewieć. Podczas biegania mózg przestawia się na inne tory i potrafi wymyślić coś innowacyjnego. W poprzedniej pracy zauważyłem, że problemy rozwiązywałem podczas biegu lub w dzień po treningu. Jakby podczas wysiłku czyściła się głowa i pozwalała na nowe spojrzenie. Dlatego warto, abym używał dyktafonu w komórce, a potem przenosił myśl na papier. Co roku kupuję sobie notes. Zapisanie myśli na papierze z jakiegoś powodu ma większą moc niż Evernote lub inny elektroniczny notatnik. Potem to obrabiam. Podczas biegania także znika syndrom oszusta. Bo głowa się czyści.

 

Otwarty czas – czyli praca nad czym chcę

 

Idea bardzo mi bliska, nie umiałem jej po prostu nazwać i nadać jej struktury. Dwa razy w tygodniu pozwalam sobie przez godzinę na swobodne myślenie na jakiś temat związany z blogiem, nauką, sportem. W zeszłym roku pozwalałem myślom płynąć swobodnie podczas biegania. W tym roku też tak będę robić, ale także chcę znaleźć możliwość posiedzieć nad pustą kartką papieru lub przejrzeć notes z pomysłami. Dwie godziny w tygodniu. Bez mediów społecznościowych, z wyciszoną komórką. Ewentualnie z notesem w ręku, podczas spaceru. Słuchając ulubionych podcastów – Pata Flynna, Tolinskiego i Bosa z Syntax, czy Kosarzyckiego o nauce.  Niech płyną myśli, a ten czas będzie odskocznią od ścisłego planu pracy. Syndrom oszusta niech idzie spać.

 

Motywacja – to jest najtrudniejsze

 

Praca w poprzedniej branży zabiła motywację. Był to wynik splotu niewłaściwych decyzji, pracy z ludźmi, którzy nie zawsze byli wobec mnie uczciwi, mojego rozczarowania odkryciem tych faktów. I mojej zbyt małej ostrożności w pracy z ludźmi. Gdy tylko zacząłem uczyć się programowania, wreszcie zadziało się. Przestałem gnić od środka. Obecną sytuację można oczywiście opisać jako efekt nowości, jednak ja sam widzę, że jest nieco inaczej. Jestem bardziej niezależny Co najmniej częściowo kontroluję syndrom oszusta, nie rządzi mną tak, jak wcześniej. Być może także dorośleję, ale bardzo cenię sobie swobodę, swobodę myślenia, otwartość ludzi na moje pomysły. Pojawił się także instynkt przetrwania, który jest motywacją do tworzenia bloga.

 

Dzięki temu, że jesteś tutaj. Dla Ciebie chce mi się tworzyć i rozwijać.

 

Mój plan na 2019 nie jest nieosiągalny. Zrzucę kilka kilogramów, ale nie będzie to znacząca zmiana. Nauczę się JS, choć nie zostanę hakerem. Powoli. Cele mają być do osiągnięcia, nie mogą być nierealne. W 2018 roku celem było zaczęcie zmiany, przekwalifikowanie się, znalezienie czegoś nowego i próbowanie. Jeśli by mi się nie udało, po prostu zamknąłbym tę stronę. Z żalem, ale jednak wziąłbym się za coś innego. Rok 2019 to rozwój zgodnie z planem opisanym powyżej. Jeśli będę twardo postępować, uczciwie wobec siebie – da się. Tu pojawia się zdrowa motywacja, a syndrom oszusta znika.

 

Udało mi się także znaleźć ludzi, z którymi chce się rozmawiać, tworzyć i pracować razem. Trafiłem do zespołu ludzi, którzy przyjęli mnie jak swojego. Dzielenie się wiedzą sprawia im radość, mają cierpliwość i obdarzyli mnie zaufaniem. To także niweluje syndrom oszusta.

 

Niedawno wysłałem maila do znajomych z prośbą, aby opisać moje supermoce.
Większość z nich odpisała. Wybrali  brak sztywniactwa, normalne, ludzkie myślenie i upartość w dążeniu do celu. Ostatnia supermoc cieszy mnie najbardziej.
Powodzenia w 2019 roku. Daj znać o swoich planach w komentarzu.
A może zrobimy coś razem?

justyna_suchanecka 3

Geolog w IT – Justyna Suchanecka

, , , , 1

 

Podczas prezentacji na spotkaniu Geek Girls Carrots, spotkałem Justynę Suchanecką. Przebranżowiła się, weszła do IT z dalekich krain nauki i opowiedziała nam o swojej drodze. Jak geolog filologowi.

 

Codeboy: Justyno, opowiedz o sobie

 

Justyna: Mieszkam w Poznaniu, tu studiowałam i pokładałam nadzieję, że znajdę pracę w swoim zawodzie. Studia ukończyłam rok temu, zdobyłam tytuł magistra Geologii Inżynierskiej i Hydrogeologii. Podczas studiów pracowałam trochę w firmie hydrogeologicznej, jednak to nie było to co chciałabym robić. Po studiach dostałam się na staż z programu “Geolog- strategiczny zawód dla rozwoju gospodarki”, na staż do firmy, która bardziej była firmą geotechniczno-budowlaną. Jak każdy młody człowiek, albo jak większość szukałam swojej drogi i przez długi czas zastanawiałam się co zrobić ze swoim życiem po stażu, bo niestety nie było możliwości dalszej współpracy.
Szukanie pracy w zawodzie było ciężkim zadaniem i im dłużej to trwało tym bardziej skłaniałam się do myśli, że muszę zacząć działać w innym kierunku.
Zaczęłam trochę działać z grafiką, wykupiłam kilka kursów internetowych, przerobiłam je wszystkie, stworzyłam portfolio i zaczęłam rozsyłać CV. Któregoś dnia obejrzałam wywiad z dziewczyną, która jest graficzką ale stwierdziła, że ten zawód bez umiejętności programowania, bez znajomości HTML, CSS i JS nie będzie miał przyszłości. I tak zaczęła się moja przygoda z programowaniem. Pomyślałam podobnie i całkiem przypadkiem poszłam na spotkanie organizacyjne jednej ze szkół, która oferowała kurs JS od podstaw. Oczywiście zaczęłam od HTML i CSS i wkręciłam się. Po jakimś czasie dostałam się na kurs, który dla mnie nie należał do najłatwiejszych. Przez 3 miesiące zarywałam noce i wszędzie widziałam kod. Skończyłam kurs i udało mi się znaleźć moją pierwszą pracę w agencji interaktywnej.

 

C: Co robisz w pracy?

 

J: W pracy zajmuję się tworzeniem prostych stron internetowych opartych na HTML, CSS, SASS oraz JS. Poznaję bardzo dużo nowych rzeczy, zaczęłam również uczyć się Joomla. Jestem odpowiedzialna również za testowanie stron internetowych. W wolnych chwilach uczę się dalej JS oraz obsługi programów graficznych. Najbardziej cenię sobie to, że dzięki tej pracy mam możliwość ciągłego rozwoju i robię coś co sprawia mi frajdę, pomimo że nie zawsze jest kolorowo, zwłaszcza jak nic Ci nie wychodzi pomimo wielu prób.

 

C: Dlaczego wybrałaś JS?

 

J: JS wybrałam można powiedzieć trochę tak spontanicznie. Chciałam i dalej chcę iść w stronę Frontend, to było dla mnie takie naturalne.Co dla Ciebie jest trudnego w JS?
Do JS podeszłam entuzjastycznie, byłam bardzo nakręcona, odkryłam co chcę robić i sprawiało mi to frajdę. Sama uczyłam się HTML i CSS i wydawało mi się, że to wszystko jest takie proste. Gdy na pierwszych zajęciach kursu JS dostaliśmy mnóstwo zadań do zrobienia w szaleńczym tempie, mój entuzjazm trochę opadł. Nic nie rozumiałam z JS nic mi nie wychodziło i po pierwszym dniu stwierdziłam, że nie idę tam więcej. Takich dni było wiele, wiele zwątpień. Najtrudniejsze było przestawić się na myślenie “programistyczne”, dlaczego w tym momencie trzeba wstawić to a w tym to. Obecnie z JS mam mało do czynienia, uczę się w każdej wolnej chwili, ale wiem że przede mną jeszcze długa droga.

 

C: Czym zatem się zajmujesz w pracy, jeśli to nie jest zawsze JS?

 

J: Zazwyczaj tworzę proste strony internetowe, często są oparte również na szablonach, co daje mi również możliwość nauki kodu, i jego wykorzystania. Dużo czasu zajmuje mi również przetestowanie większych stron, które mam nadzieję i ja będę wkrótce tworzyć .

 

C: Czy używasz jeszcze mediów do dzielenia się swoimi osiągnięciami?

 

J:Nie, mam tylko konto na LinkedIn, gdzie wypisałam co do tej pory osiągnęłam.

 

C: A jak jest z GitHubem? Masz tam konto? Zamierzasz rozszerzać swoją obecność w sieci? Pokazać się?

 

J: Konto na GitHubie założyłam na kursie, tam właśnie umieszczaliśmy większe projekty, zrobione podczas kursu. Obecnie trochę zaniedbałam tam moją aktywność, czas więc to nadrobić. Zachęcam innych do utworzenia sobie konta na GitHubie i umieszczania tam projektów, którymi chcecie się pochwalić, na pewno to duży plus w poszukiwaniu pierwszej pracy. Jeżeli chodzi o obecność w sieci to oczywiście jest to ważne, ważne jest to aby nawiązywać nowe kontakty z ludźmi z branży IT, w tym celu najlepiej jest uczęszczać na różne meetupy jak np. Geek Girls Carrots, gdzie się spotkaliśmy i zaowocowało to właśnie tym wywiadem.

 

C: Jakie masz plany na najbliższy czas?

 

J: Moje plany na najbliższy czas to nieustanna nauka. Oczywiście na pierwszym miejscu JS, ciągle oczywiście HTML i CSS do tego SASS, w zasadzie wszystko to co poznałam na kursie plus dodatkowo staram się ogarnąć Joomlę i WordPressa na potrzeby pracy.

 

C: Czy zdobywasz doświadczenie?

 

J: Od miesiąca pracuję jako junior webmaster i bardzo dużo się nauczyłam przez ten czas. W domu również staram się tworzyć strony internetowe, obecnie pracuję nad stroną przychodni lekarskiej. Mam trochę duszę artystki, dlatego cieszę się, że znalazłam pracę, w której mogę się chociaż w jakimś stopniu wykazać poczuciem estetyki, poczuciem piękna.
Uwielbiam gdy po napisaniu kilku linijek kodu, na ekranie tworzy się w pewnym rodzaju dzieło, a jeszcze jak podoba się klientom…, co tu dużo mówić chyba odnalazłam swoją drogę w życiu.
Jednocześnie wiem również, że sam wygląd oraz struktura strony to nie wszystko, liczy się jej funkcjonalność, jej dynamika, czyli zastosowanie JS, co sprawia mi już większą trudność, ale wszystkiego można się nauczyć, jeśli ma się odpowiednią motywację.

 

C: Jak to jest z matematyką? Czy potrzebna Ci do kodowania?

 

J: Wiem, że niektórych to odtrąca od programowania, boją się, że tam jest właśnie dużo matematyki, ja matematykę uwielbiam, ale we frontendzie nie ma z nią dużo do czynienia, także wiadomość dla początkujących, nie lubiących matmy: wyluzujcie. Tym niemniej umiejętność logicznego myślenia zawsze jest w cenie.

 

C: Co robisz, gdy utkniesz w kodzie?

 

J: Oj i to jest problem, jeszcze się nie nauczyłam chociaż wiem, że to zawsze działa, że należy odejść w tym momencie od komputera i zająć się czymś innym, a po powrocie pomysł przychodzi sam. Człowiek nagle zauważa błąd, znajduje rozwiązanie. Ja niestety siedzę do upadłego i szukam rozwiązania.

 

C: A jak sobie dajesz radę ze stresującą sytuacją, gdy podczas kodowania nie wiesz, w którą stronę iść ?

 

J: Pytam, chociaż to nie zawsze łatwe, pytam ludzi dookoła mnie, którzy też się tym zajmują. Szukam rozwiązań w Internecie. Czasem się wkurzam niepotrzebnie.

 

C: Ja mam piłeczkę do gniecenia, którą używam, gdy utknę w kodzie, może warto zainwestować w kaczuszkę, do której będziesz mówić?

 

J: Kaczuszkę dostałam na kursie JS, i bardzo spodobała się ona moim współlokatorom także na stałe zagościła w naszej kuchni , a ja gdy utknę w kodzie wolę mówić, tłumaczyć co i jak mojemu narzeczonemu, wtedy rozwiązanie samo przychodzi. Mam nadzieję, że zawsze będzie miał taką cierpliwość do mnie gdy będę mu to wszystko tłumaczyła.

 

C: Powodzenia!

Opowieść Mateusza – nastolatka, juniora z wielkim planem: tutaj!

Robisz coś ciekawego? Chcesz o tym opowiedzieć? Pisz na mój adres: codeboy@codeboy.pl

 

Hello world in PHP

Co jest wspólne dla języków programowania?

, , , , , 4

Nie musisz się uczyć wszystkich języków programowania.

Kilka dni temu padła mi strona. Na Halloween. Przez zwykłą ciekawość kliknąłem nie to, co trzeba. Nazajutrz był 1 listopada, nie działała pomoc techniczna, którą mógłbym poprosić o pomoc w postawieniu strony na nowo. Spędziłem kilka godzin na poszukiwaniu odpowiedzi, zbieraniu informacji, aby potem próbować przywrócić stronę. Problem występował w bazie danych, chwilę pomyślałem, uspokoiłem się, pogniotłem moją piłeczkę antystresową. Do roboty.

 

Naturalny scrum

Jedną z zalet podejścia scrumowego jest nauka z błędów. I tu zadziałała ta metodologia. Wiem już, aby nie pchać się tam, gdzie nie powinienem, ale jest coś jeszcze. Starając się postawić stronę musiałem poznać podstawy baz danych i zorientować się trochę w języku PHP. Strona wróciła na swoje miejsce, odetchnąłem z ulgą.
Na koniec dnia, podczas treningu głowa zaczęła analizować chwile spędzone przy komputerze. Pojawiła się myśl: przecież ja rozumiałem większość w PHP?! Bazowałem na znajomości JavaScript oraz pewnym stopniu orientacji w C#. Te języki mają coś wspólnego: nie jest ważne, jakiego języka się uczysz, bo logika rozwiązania problemu jest zwykle ta sama.
Brzmi śmiesznie, ale sam o tym czasem zapominam, gdy uczę się nowego języka lub rozwiązuję zadania testowe. Mam wrażenie, że moi koledzy z podyplomówki oraz osoby z wyzwania #100DaysOfCode też nie pamiętają, że funkcje w jednym języku mogą być podobnie rozwiązane także w innym.
Gdy opanujesz jeden język, nie powinno być trudno nauczyć się innego. Wyzwaniem będzie raczej framework. Można zaryzykować twierdzenie, że znajomość jednego języka pomaga w oswojeniu kilku innych, podobnych.
Być może problemem będzie zapamiętanie formatowania w czasie nauki nowego języka, jednak kilka dni praktyki wystarczy, aby przywyknąć do składni, na przykład w Pythonie, nie tracąc umiejętności pracy w JS. Podstawy są podobne. Dopiero framework stawia przed Tobą prawdziwe zadanie.

 

Ogarnij logikę, będziesz się uczyć szybciej.

Dopóki rozumiesz logikę, masz ułatwiony start do nauki wielu języków programowania. Z biegiem czasu udaje się zapamiętać coraz więcej, a praktyka, upór i konsekwencja czynią mistrza.
I żeby nie być gołosłownym przytoczę kilka stwierdzeń z artykułu Survey of Programming Languages
  1. Zmienne (na przykład var a=100)
  2. Operatory (+, -, *…)
  3. Instrukcje warunkowe typu: IF ELSE, CASE
  4. Porównania (Operatory relacyjne): (=, <, >, <=, =>)
  5. Pętle na przykład: DO WHILE, FOR, REPEAT/UNTIL
  6. Sekwencje (kod wykonania)
  7. Funkcje
  8. Hello World 😊
  9. Error
  10. Angielski
Oczywiście to nie jest wszystko, może to być jednak podpowiedź czym się zająć najpierw i co potrenować na początku. Aspekty się powtarzają, a nie przywiązujemy się do jednego języka na zawsze, zawsze może zaistnieć potrzeba nauczenia się czegoś innego, aby realizować projekt. Jeśli wypracujemy dobre podstawy, to z pewnością będzie łatwiej odnaleźć się w innym rodzaju języków programowania. Może to po prostu dobra ściągawka i warto przećwiczyć te aspekty języków programowania już na samym początku?
carrot toys on blue surface

Geek Girls Carrots – meetup 25.10.2018

, , , , , , , , , , 11

W czwartek 25.10.2018 w Plus Jeden w Poznaniu odbyło się kolejne spotkanie programujących Marchewek – Geek Girls Carrots.

Spotkanie pod szyldem Geek Girls Carrots rozpoczęła krótka networkingowa zabawa, którą sprytnie zainicjowała jedna z poznańskich Karotek – Agnieszka, wspierana przez Agatę – uśmiechniętą Geek Carrot z aparatem fotograficznym.

 

Optymalizacja i komunikacja prowadzą do Wiktorii!

 

Bardzo podobało mi się wystąpienie dała Wiktoria Mieleszczenko-Kowszewicz, która opowiedziała o interdyscyplinarnym podejściu w biznesie IT. Analityczka biznesowa z zapleczem UX wzbudziła zainteresowanie publiczności parabolą o lisie i jeżu. Sprytnie przeniosła ideę na pracę w sektorze IT, organizację procesów i współpracę z programistami. Dla mnie jej przemyślenia były bardzo ciekawe i postanowiłem nieco zgłębić temat, o którym opowiadała Wiktoria. Zdobyte tam informacje pomogą mi w pracy, gdzie optymalizacja procesów i dobra komunikacja to podstawy produkcji. Wkrótce podzielę się swoimi obserwacjami.

Dziękuję, szanowna Mario!

 

Miałem nieskrywaną przyjemność występować po Wiktorii i opowiedzieć o początkach programowania, drogi do IT i sposobach, jak nie zwariować na tym kamienistym o ciernistym szlaku.
Szefowa Marchewek w Poznaniu – Maria zasugerowała mi, abym w prezentacji zawarł mniej teorii, a więcej osobistych przemyśleń. Było to dla mnie trudne, bo uważam, że obecnie mało osób interesuje się losem innych. Ale jak kazali, tak zrobiłem. Rada Marii okazała się strzałem w dziesiątkę. Początkowa ostrożność słuchaczek i słuchaczy powoli przerodziła się w zaciekawienie. Na twarzach pojawił się uśmiech i odprężenie. Niby tylko moje przemyślenia. Nie byłem pewien ich słuszności. Zwykła obawa, że opowiadam śmieszne rzeczy. Po prezentacji kilka osób stwierdziło, że bardzo miło było mnie posłuchać, a wskazówki były celne i zrozumiałe. Największą satysfakcję dały mi słowa jednej z Karotek, która powiedziała, że miała chwile zwątpienia, ale dzięki informacjom w mojej prezentacji poczuła na nowo chęć nauki i inspirację, aby dalej rozwijać się w sztuce programowania. Kilka osób także zgodziło się opisać swoją drogę do zawodu programisty. Dla mnie to największa nagroda, szczerze uważam, że nie tylko umiejętności liczą się w IT, nie byłoby tylu świetnych spotkań, gdyby nie wymyślali ich ciekawi ludzie. Wkrótce pierwsze artykuły o ludziach w IT.
Jeśli masz ochotę popatrzeć, co przygotowałem na spotkanie Karotek – zapraszam do pobrania prezentacji w grupie Codeboy na FB – Siękoduje.
Możesz także napisać do mnie na FB – z przyjemnością prześlę Ci prezentację w formacie pdf.

Dziękuję Geek Girls Carrots w Poznaniu!

Byłaś? Byłeś? Co mógłbym zrobić lepiej? Podpowiedz w komentarzu.
Czarna dziura i kombinacje alpejskie

Programistyczna czarna dziura

, , , , , , , , , , , , 0

Pracowałem niedawno nad małą częścią projektu, dostałem go po innym pracowniku, który miał tak samo mało doświadczenia jak ja. Trafiło się ślepej kurze ziarno, miałem zrobić swoją część programu, byłem mile zaskoczony i jednocześnie przerażony. Potrzebna mi była jakaś programistyczna idea, jak rozwiązać problem, aby zleceniodawca był zadowolony. Z projektu zamierzałem wyciągnąć jak najwięcej, oddać go w dobrym stanie i być co najmniej zadowolonym z siebie i swojej pracy.

Otworzyłem nowy rozdział w swoim doświadczeniu. Nagle okazało się, że brakuje mi pomysłów.

I tu pojawia się ciekawa sytuacja: utknąłem i nie wiem, co dalej. Z jednej strony: mam niski poziom umiejętności (po co ja się za to zabrałem?). Z drugiej, pracuję sam, nie mam do kogo się zwrócić (jestem taki samotny!). Wyrzucam z głowy niedobre myśli, w rękę biorę piłeczkę do gniecenia i kombinuję.

Pierwszą myślą jest Slack – można się spytać członków tej społeczności o dany problem, można poprosić o pomoc na konkretnym kanale komunikacji. Moja ulubiona programistyczna grupa to DevsPL i Codenewbie. Uczestniczę tam w rozmowach mniej lub bardziej technicznych. Proszę o pomoc. Niesamowicie motywujące jest, gdy ktoś nieznajomy, kto jest tylko obrazkiem na ekranie, daje mi odpowiedź na pytanie. Akurat trafiłem na doświadczoną osobę, która miała jeszcze trochę czasu dla mnie, więc dostałem cenne wskazówki. Otrzymałem złoto za darmo.

Monkey mind. Programistyczna dziura w mózgu.

Gdy pojawiła się następna ściana, po prostu użyłem siły Google, a wyszukiwarka skierowała mnie na materiał z Youtube. Ambicja mówiła mi, że nie powinienem tego robić, tylko dojść do wszystkiego sam, a najlepiej to jutro, bo dziś mam dużo na głowie, a jak już mam rozwiązanie, to lepiej jutro, zrobię sobie kawę. Jednak zdławiłem tę małpkę w mojej głowie. Nie prokrastynujemy, droga małpko, nie zrobię później. Jeśli ma być zrobione, ma działać i najlepiej to już teraz, bo zabrałem się do roboty.

Droga chora ambicjo: dlaczego nie skorzystać z filmiku w Internecie? W końcu ktoś to zrobił, aby pomóc, aby pokazać rozwiązanie, nawet jeśli autor chciał się pochwalić, to co złego w tym, że ktoś robi świetną rzecz i jeszcze daje o tym znać światu? Tylko klaskać autorowi. Do roboty! Jeszcze nauczę się czegoś nowego, coś zostanie w mojej głowie. Być może za jakiś czas, gdy zetknę się z podobnym problemem, rozwiązanie pojawi się samo znikąd.

Weź się, stary do roboty

Dzień później następna czarna dziura. Zlecenie jest z Upworku nie jest skomplikowane, podjąłem się go, bo muszę zdobywać doświadczenie, to się przecież ceni. (Co ja robiłem na i po studiach?). Sio, małpko. Nie muszę teraz iść i zrobić czegoś innego. Pralka działa sama. Spadaj w tę czarną dziurę.

Czarna dziura rosła, nie dało się przejść kawałka kodu, zawsze błąd, zawsze nie tak, nie ma jak przeskoczyć. Należy zrobić przycisk i ruchomy sześcian. Spróbowałem i na Slacku i w Google, poszukałem dobrych praktyk, zaczęło coś świtać, ale jeszcze problem nie był wystarczająco rozwiązany. Utknięcie powinno być stymulujące, a nie deprymujące. Mogłem sobie pozwolić na chwilę przerwy, poszedłem na trening. Bieganie przełącza mózg na inne myślenie. Umysł pracuje oddzielnie, ciało samo biegnie, związek między jednym i drugim jest słabszy, zwłaszcza jeśli się biega po dobrze znanej trasie. Tym niemniej wciąż jestem w tym samym miejscu. Utknąłem.

Przeczytawszy kilka artykułów doszedłem do wniosku, że utknięcie jest problemem wielu koderów na każdym poziomie umiejętności i nigdy nie jest dla nich zabawne. Dobrze wiedzieć, że nie jestem pępkiem świata i nie tylko ja tak cierpię za miliony.

Pomógł mi jeden tweet, który kazał mi cofnąć się o krok lub nawet dwa i popatrzeć, gdzie kod jest niespójny. Miałem czas na przejrzenie kodu jeszcze raz, nawet na napisanie części od nowa i wtedy zrozumiałem, że nie umiem, więc muszę kombinować. Zaakceptowanie tego faktu jest lepsze niż usilna próba przebicia muru. Kombinowanie nie zawsze jest łatwe, jeśli nie masz wystarczających umiejętności. Wirtuoz gitary musi opanować chwyty do perfekcji, aby potem improwizować na jam session.

Nie nauczę się, jeśli nie będę kombinować, korzystać z wiedzy mądrzejszych, a potem na tej bazie wymyślać po swojemu.

Pomogło mi rozpisanie kłopotliwego kodu na kartce, w tym samym czasie pojawiło się kilka idei, które zapisałem sobie w oddzielnym miejscu i wrócę do nich gdy zdobędę nowe umiejętności. W pewnym momencie rozpisywanie stało się zabawą i głowa ochłonęła, pojawiła się jakaś programistyczna przyjemność kombinowania. Kasia, programistka z półtorarocznym doświadczeniem dała mi wskazówki, które działają.

#100DaysOfCode – minął pierwszy tydzień.

Load More