junior

Python i Katarzyna Cena-Pietrak

Od seniora do juniora czyli kilka słów o zmianie branży

, , , , , 9

Bez lukru o tym, jak w praktyce wygląda zmiana branży, dlaczego programowanie nie jest dla każdego i jak w wieku 34 lat nauczyć się podstaw matematyki z filmów dla dzieci. Prawdziwa historia o drodze od seniora do juniora. Python! Słowo ma Katarzyna Cena-Pietrak.

 

Będąc chyba w podstawówce obejrzałam film, w którym jakiś haker kilkoma poleceniami włamuje się do komputerów FBI żeby uratować/zniszczyć świat (nie pamiętam, o którą opcję wtedy chodziło). Bardzo chciałam robić to samo (w sensie ratowania świata, nie hakowania FBI). Ale, kiedy na lekcjach informatyki nauczyciel chłopcom pokazywał MS-DOS,  dziewczynki dostawały polecenie, żeby sobie “pochodzić” po internecie. W ogóle w szkole często słyszałam, że jako kobieta mam humanistyczny umysł a technologia i “komputery” są raczej dla chłopców (tak drodzy millenialsi wyglądała podstawówkowa rzeczywistość lat 90. w małym mieście na wschodzie Polski). I jakoś tak się stało, że fascynację technologią odłożyłam na kilkanaście lat na półkę (dość wysoką).  
Jak na humanistkę przystało, poszłam na lingwistykę, potem do korporacji i przez kolejne 11 lat pracowałam w pijarze i marketingu. Pięłam się po szczebelkach, zarabiałam fajne pieniądze, podróżowałam. Mówiąc wprost – wiodłam całkiem fajne i przyjemne życie. I tylko od czasu do czasu łapałam się na tym, że to chyba nie do końca to, co chciałabym robić.

 

Zmiana branży wcale nie jest taka łatwa jak mówią

 

Pewnie nie miałabym odwagi zmieniać branży w wieku trzydziestu kilku lat, ale – jak powszechnie wiadomo – życie lubi zaskakiwać. Mnie też zaskoczyło poważną chorobą, przez którą musiałam odwiesić na kołek zarówno swoje poukładane życie jak i karierę. W ciągu roku musiałam nie tylko nauczyć się od nowa chodzić (co jest zaskakująco trudne) ale też znaleźć jakiś nowy pomysł na to, co dalej (co okazało się jeszcze trudniejsze). Nie chciałam wracać do marketingu, potrzebowałam jakiejś zmiany. I wtedy przypomniałam sobie o programowaniu. Nie miałam bladego pojęcia, jaki język wybrać, nie odróżniałam backendu od frontendu, ba nie wiedziałam nawet co konkretnie mogłabym z tym programowaniem robić. Wiedziałam jedno – skoro byłam w stanie nauczyć się znowu chodzić, to dam radę nauczyć się wszystkiego.
Pewnie nie miałabym odwagi zmieniać branży w wieku trzydziestu kilku lat, ale – jak powszechnie wiadomo – życie lubi zaskakiwać. Mnie też zaskoczyło poważną chorobą, przez którą musiałam odwiesić na kołek zarówno swoje poukładane życie jak i karierę. W ciągu roku musiałam nie tylko nauczyć się od nowa chodzić (co jest zaskakująco trudne) ale też znaleźć jakiś nowy pomysł na to, co dalej (co okazało się jeszcze trudniejsze). Nie chciałam wracać do marketingu, potrzebowałam jakiejś zmiany. I wtedy przypomniałam sobie o programowaniu. Nie miałam bladego pojęcia, jaki język wybrać, nie odróżniałam backendu od frontendu, ba nie wiedziałam nawet co konkretnie mogłabym z tym programowaniem robić. Wiedziałam jedno – skoro byłam w stanie nauczyć się znowu chodzić, to dam radę nauczyć się wszystkiego.
Mój pierwszy kurs wykupiony na Udemy był więc strzałem w ciemno i okazał się również strzałem kulą w płot – HTML i CSS zdecydowanie mi nie podeszły. Potem trafiłam na język Python (tak, dokładnie dlatego, że Python to “świetny język na początek”) i… zakochałam się.

 

Mocno się też wtedy wczytywałam we wszystkie możliwe artykuły i blogi, których autorzy radośnie obwieszczali, że programowanie jest łatwe, proste i przyjemne, praca szuka człowieka a minimalne wynagrodzenie na start jest większe niż moja pensja po 11 latach pracy w korporacji. Jednym słowem: grzech się nie przebranżowić.
Tak to już jest, że im bardziej zagłębiasz się w jakąś dziedzinę, tym trudniejsza się ona staje. Łatwo nauczyć się składni języka, trudniej nauczyć się myśleć w tym języku. Wiem, co mówię – w końcu przez 6 lat studiowałam lingwistykę. Ucząc się języka Python z tutoriali na YouTube byłam więc przekonana że jestem nieodkrytym programistycznym geniuszem. A potem zaczęłam kurs  “Python and computer science” na MITx i … mina mi zrzedła. W ciągu tych 7 tygodni przeżyłam kilka załamań nerwowych przeplatanych momentami absolutnego zwątpienia w pojemność swojego mózgu. Powiem tylko tyle: w wieku 34 lat uczyłam się podstaw matematyki z filmów dla dzieci (zainteresowanym szczególnie polecam Khan Academy i MathAntics na YouTube).
Wtedy już byłam trochę mądrzejsza i wiedziałam, że wbrew temu co się pisze, zmiana branży nie jest łatwa. Rynek juniorski jest przesycony absolwentami bootcampów i szkół programowania, a firmy zwykle wymagają kilku własnych projektów w portfolio (nawet na staże czy praktyki). Swoją drogą – nie ma co się dziwić – ja też nie chciałabym inwestować w kogoś, kto ma jeden projekt w portfolio zrobiony 2 lata temu na jakimś kursie.
Szybko się też zorientowałam, że tak dumnie ogłaszane przez korporacje programy mające zachęcić kobiety do kariery w STEM są albo: a) kierowane głównie do studentek albo b) niewiele warte. Bo mimo, że dużo się mówi o tym, że brakuje programistek i testerek, to spora część tych programów to tak naprawdę nisko płatne lub zupełnie darmowe “programy szkoleniowe”, które oferują jedynie “szansę” zatrudnienia i to najczęściej na stanowiskach nietechnicznych.
Nie oznacza to jednak, że zmiana branży nie jest możliwa i że nie warto próbować. Wręcz przeciwnie. Ale o tym za chwilę.

 

Po pół roku nauki wiem dwie rzeczy: programowanie jest trudne i nie dla każdego.

 

Nie wiem, skąd wzięło się przekonanie o tym, że programowanie jest łatwe i że każdy może być programistą. Nie wierz w to.

 

Praca programisty nie polega na piciu kawy ze Starbucksa w dizajnerskim biurze, po którym jeździsz hulajnogą.
To godziny spędzone na rozwiązywaniu problemów i debugowaniu.To trening cierpliwości lepszy niż u japońskiego mistrza sushi. Programowanie to żmudna i ciężka praca, w której nie każdy się odnajdzie. Ucząc się poznaję mnóstwo ludzi z różnych stron świata (Slack <3) i wiele z nich zwyczajnie rezygnuje i to bynajmniej nie dlatego, że nie dają rady. Po prostu nie czują, że to praca dla nich. W końcu nie po to zmieniasz branżę, żeby się potem całe życie męczyć tylko dlatego, że ktoś ci kiedyś powiedział, że programowanie to fajna praca.
Mityczne 15k miesięcznie też nie mam pojęcia skąd się wzięło. W ramach rozrywki wieczorami czytam ogłoszenia na juniora (wiem – to dziwne) i widzę, że te 15k trzeba sobie podzielić przez 5 co najmniej. I wiecie co? Wcale mnie to nie oburza. Bycie dobrym programistą wymaga praktyki. A praktyka wymaga czasu.

 

Pokora – zapomniane słowo

 

Zmiana branży jest trudnym procesem i wymaga tyle samo czasu, co determinacji. Dlatego warto być uczciwym wobec siebie i nie brnąć w coś, co nie sprawia ci przyjemności. Droga do sukcesu w każdym zawodzie zaczyna się tak samo: od ciężkiej pracy, wytrwałości i godzin spędzonych na robieniu czegoś. Warto o tym pamiętać zanim rzucisz na rozmowie o pracę kwotę wziętą z sufitu (bo przecież programiści dużo zarabiają!).
Minęło właśnie 6 miesięcy, odkąd włączyłam pierwszy tutorial języka Python na YouTube. W tym czasie spędziłam przy kodzie łącznie jakieś 500 godzin, ale też: pozbyłam się paru złudzeń, przeżyłam kilka momentów całkowitego zwątpienia, nauczyłam się cierpliwości, poznałam świetnych ludzi z całego świata i miałam okazję wziąć udział w międzynarodowym projekcie jako project manager. Nie wiem jeszcze, czy zostanę programistką, czy będę pracowała gdzieś na pograniczu programowania i zarządzania projektami. Wiem jedno: programowanie nie jest łatwe, ale jest super.

Jeśli chcesz się skontaktować z Katarzyną – tutaj jest link do LI

O geologu w IT – czyli Justyna i jej JavaScript

Robisz coś ciekawego? Chcesz o tym opowiedzieć? Pisz na mój adres: codeboy@codeboy.pl

Two figures of wise men

Klątwa wiedzy programistów

, , , , , , , , , 2

Do mojej obecnej pracy – miejsca przepełnionego ekspertami, wśród których panuje klątwa wiedzy, w krótkim czasie przyszły trzy nowe osoby.

Koleżanka jest czystą programistką, razem z kolegą pracujemy w nieco innym stylu, bardziej nastawionym na pomoc klientowi, co nie wyklucza (na szczęście) zdobywania wiedzy z zakresu funkcjonowania programowania. Obserwuję przekazywanie wiedzy i naturalne konsekwencje tego procesu – wdrażamy się, uczymy się, potykamy się niemal na każdym kroku. Ja sam nierzadko do zadań podchodzę z oznakami syndromu oszusta lub po prostu przerażony swoją niewiedzą.
Patrzę na ekspertów – wielkie umysły, czasem nawet nie zdają sobie sprawy z jej ilości i posiadanych super mocy. Ninja. Do zadania po prostu siadają i tworzą rozwiązanie. Pstryk i już. Ot tak. Taki wielostronny ekspert często żyje tym, co robi, nierzadko w domu zajmuje się hobbystycznie jakimś innym aspektem programowania lub po prostu nie odchodzi od komputera nawet po godzinach. Programowanie, zdobywanie nowych umiejętności są tak naturalne jak oddychanie.

Wchodzi Junior – cały na biało

 

Nowicjusz operuje na o wiele prostszym poziomie, rozbija zadanie na kilkanaście mniejszych kroków. Niby to jasne, a zapominają o tym zarówno seniorzy jak i sami juniorzy. Nowicjusz to człowiek ostrożniejszy, który posiada nikłą wiedzę i kilkumiesięczne doświadczenie z programowaniem. Boi się, choć do zadań zabiera się ochoczo, ale jeszcze nie ma płynności pracy. Ten proces można porównać do biegu pod górkę, za którą jest następna górka, za którą widać kolejny podbieg. Przepaść między seniorem i juniorem może wzrosnąć, jeśli nie wyhamuje się gonitwy i będzie brakowało zrozumienia po każdej ze stron.

 

Andy Hunt i bracia Dreyfuss

 

Ciekawą myśl wysunął Andy Hunt w książce „Pragmatic thinking and learning” – przesunął środek ciężkości z nauczyciela, który przekazuje wiedzę, na ucznia, który tę wiedzę musi przyswoić. Klątwa wiedzy może przeszkadzać seniorowi w przekazaniu umiejętności, Nie odbiera to ekspertowi prawa do uczenia, uczenia się oraz wymagania od młodszych kolegów. Pan Hunt uświadamia dobitnie, że uczeń nie jest w stanie dotrzymać kroku nauczycielowi, w tym przypadku seniorowi – to klątwa wiedzy. Choćby na pomoc przyszło tysiąc atletów i każdy zjadłby tysiąc kotletów, to juniorzy nie udźwigną ciężaru wiedzy, który ma ekspert. Stąd szlifowanie umiejętności wyjaśniania, feedback, trenowanie cierpliwości i ulepszanie komunikacji – to główne zadania najbardziej doświadczonych specjalistów. W ten sposób klątwa wiedzy może zostać zminimalizowana. A seniorom radzi Hunt wypracowanie umiejętności przekazywania wiedzy i pamiętanie o tym, że kiedyś byli oni na początku drogi. Dlatego dostosowanie zadań oraz ich bardzo powolne komplikowanie jest kluczem.
Hunt jako dowód, w jednym z wywiadów, przytoczył przykład: jesteś juniorem, widzisz, że osoby, które są tylko nieco bardziej zaawansowane posługują się prostszym językiem w komunikacji i są w stanie naturalnie wyjaśnić koledze młodszemu stażem, jak rozwiązuje się dany problem. Po prostu wynika to z tego, że byli niedawno w tym samym miejscu, co Ty. Ekspert nazywany jest przez Hunta „czarodziejem” (wizard), tworzącym niesamowite mikstury, używającym zaklęć i magicznych formuł.  Juniorowi – uczniowi trzeba prostych zasad, aby przyswoić podstawy. I powtarzalności zadań w początkowym okresie. Nic dziwnego, pisze Hunt, że w call center pracują często niedoświadczeni ludzie, zajmujący stanowisko na kilka miesięcy. Nie trzeba tam dużo kombinować, a drzewko decyzyjne jest mało skomplikowane. Ta odmiana stadium nowicjusza jest jednym z 5 szczebli, opisanych przez braci Dreyfuss.

 

Ja – Junior

 

Z obserwacji (kolegów i siebie) widać, że zaczynaliśmy między poziomem żółtodzioba i zaawansowanego nowicjusza. Entuzjaści, bez pojęcia o ogromie wymaganych umiejętności. Z drugiej strony: osoby, które choć się boją, to próbują nieco wyjść za ramy i kombinować (ambicja!). Nie mając możliwości zrozumieć, ile muszę się nauczyć (pewnie do końca życia), łatwo przecenić swoje umiejętności, gdy coś osiągnę (niedawno ciąłem szablony HTML i byłem zachwycony swoimi hakerskimi umiejętnościami). Na szczęście trafiła mi w ręce książka Hunta. Wszyscy mocno zaczęliśmy stawiać na powtarzalność i lekkie wychodzenie poza schematy.

 

Pogadaj z mentorem – proste i skuteczne

 

Mój mentor myśli błyskawicznie – zna system na wylot, tworzy wszystko w umyśle, a ja gubię się po jego drugim zdaniu. Jestem świadomy swoich ograniczeń, dlatego postanowiłem się podzielić moim doświadczeniem: mojemu mentorowi muszę wciąż przypominać, że jestem tam, gdzie on kilka lat temu. Nie jestem ninja. Zadziałała normalna rozmowa w cztery oczy, podczas której poprosiłem o nieużywanie fraz typu: „po prostu to zrób”. Lekkie napięcie rozładowała moja druga prośba – „traktuj mnie jakbym wyszedł z lasu i pierwszy raz usiadł przed komputerem”. Zdziwiony uśmiech był pierwszą reakcją. Takie traktowanie mnie nie jest charakterystyczne dla mojego opiekuna, bo ma on naturalny szacunek do każdego. Tym niemniej powtarzam tę frazę od czasu do czasu. Z uśmiechem. Pracuje się nam o wiele lepiej i spokojniej.

Seniorze – czarodzieju: masz jakąś radę dla juniora? Juniorze – jak to jest u Ciebie? Podziel się przemyśleniami w komentarzu.

Przy pracy korzystałem z książki: Andy Hunt “Pragmatic Thinking and Learning“, 2008-10-3. Dostępna na wielu bezpłatnych platformach cyfrowych, w linku powyżej –  wersja trailowa.

justyna_suchanecka 3

Geolog w IT – Justyna Suchanecka

, , , , 1

 

Podczas prezentacji na spotkaniu Geek Girls Carrots, spotkałem Justynę Suchanecką. Przebranżowiła się, weszła do IT z dalekich krain nauki i opowiedziała nam o swojej drodze. Jak geolog filologowi.

 

Codeboy: Justyno, opowiedz o sobie

 

Justyna: Mieszkam w Poznaniu, tu studiowałam i pokładałam nadzieję, że znajdę pracę w swoim zawodzie. Studia ukończyłam rok temu, zdobyłam tytuł magistra Geologii Inżynierskiej i Hydrogeologii. Podczas studiów pracowałam trochę w firmie hydrogeologicznej, jednak to nie było to co chciałabym robić. Po studiach dostałam się na staż z programu “Geolog- strategiczny zawód dla rozwoju gospodarki”, na staż do firmy, która bardziej była firmą geotechniczno-budowlaną. Jak każdy młody człowiek, albo jak większość szukałam swojej drogi i przez długi czas zastanawiałam się co zrobić ze swoim życiem po stażu, bo niestety nie było możliwości dalszej współpracy.
Szukanie pracy w zawodzie było ciężkim zadaniem i im dłużej to trwało tym bardziej skłaniałam się do myśli, że muszę zacząć działać w innym kierunku.
Zaczęłam trochę działać z grafiką, wykupiłam kilka kursów internetowych, przerobiłam je wszystkie, stworzyłam portfolio i zaczęłam rozsyłać CV. Któregoś dnia obejrzałam wywiad z dziewczyną, która jest graficzką ale stwierdziła, że ten zawód bez umiejętności programowania, bez znajomości HTML, CSS i JS nie będzie miał przyszłości. I tak zaczęła się moja przygoda z programowaniem. Pomyślałam podobnie i całkiem przypadkiem poszłam na spotkanie organizacyjne jednej ze szkół, która oferowała kurs JS od podstaw. Oczywiście zaczęłam od HTML i CSS i wkręciłam się. Po jakimś czasie dostałam się na kurs, który dla mnie nie należał do najłatwiejszych. Przez 3 miesiące zarywałam noce i wszędzie widziałam kod. Skończyłam kurs i udało mi się znaleźć moją pierwszą pracę w agencji interaktywnej.

 

C: Co robisz w pracy?

 

J: W pracy zajmuję się tworzeniem prostych stron internetowych opartych na HTML, CSS, SASS oraz JS. Poznaję bardzo dużo nowych rzeczy, zaczęłam również uczyć się Joomla. Jestem odpowiedzialna również za testowanie stron internetowych. W wolnych chwilach uczę się dalej JS oraz obsługi programów graficznych. Najbardziej cenię sobie to, że dzięki tej pracy mam możliwość ciągłego rozwoju i robię coś co sprawia mi frajdę, pomimo że nie zawsze jest kolorowo, zwłaszcza jak nic Ci nie wychodzi pomimo wielu prób.

 

C: Dlaczego wybrałaś JS?

 

J: JS wybrałam można powiedzieć trochę tak spontanicznie. Chciałam i dalej chcę iść w stronę Frontend, to było dla mnie takie naturalne.Co dla Ciebie jest trudnego w JS?
Do JS podeszłam entuzjastycznie, byłam bardzo nakręcona, odkryłam co chcę robić i sprawiało mi to frajdę. Sama uczyłam się HTML i CSS i wydawało mi się, że to wszystko jest takie proste. Gdy na pierwszych zajęciach kursu JS dostaliśmy mnóstwo zadań do zrobienia w szaleńczym tempie, mój entuzjazm trochę opadł. Nic nie rozumiałam z JS nic mi nie wychodziło i po pierwszym dniu stwierdziłam, że nie idę tam więcej. Takich dni było wiele, wiele zwątpień. Najtrudniejsze było przestawić się na myślenie “programistyczne”, dlaczego w tym momencie trzeba wstawić to a w tym to. Obecnie z JS mam mało do czynienia, uczę się w każdej wolnej chwili, ale wiem że przede mną jeszcze długa droga.

 

C: Czym zatem się zajmujesz w pracy, jeśli to nie jest zawsze JS?

 

J: Zazwyczaj tworzę proste strony internetowe, często są oparte również na szablonach, co daje mi również możliwość nauki kodu, i jego wykorzystania. Dużo czasu zajmuje mi również przetestowanie większych stron, które mam nadzieję i ja będę wkrótce tworzyć .

 

C: Czy używasz jeszcze mediów do dzielenia się swoimi osiągnięciami?

 

J:Nie, mam tylko konto na LinkedIn, gdzie wypisałam co do tej pory osiągnęłam.

 

C: A jak jest z GitHubem? Masz tam konto? Zamierzasz rozszerzać swoją obecność w sieci? Pokazać się?

 

J: Konto na GitHubie założyłam na kursie, tam właśnie umieszczaliśmy większe projekty, zrobione podczas kursu. Obecnie trochę zaniedbałam tam moją aktywność, czas więc to nadrobić. Zachęcam innych do utworzenia sobie konta na GitHubie i umieszczania tam projektów, którymi chcecie się pochwalić, na pewno to duży plus w poszukiwaniu pierwszej pracy. Jeżeli chodzi o obecność w sieci to oczywiście jest to ważne, ważne jest to aby nawiązywać nowe kontakty z ludźmi z branży IT, w tym celu najlepiej jest uczęszczać na różne meetupy jak np. Geek Girls Carrots, gdzie się spotkaliśmy i zaowocowało to właśnie tym wywiadem.

 

C: Jakie masz plany na najbliższy czas?

 

J: Moje plany na najbliższy czas to nieustanna nauka. Oczywiście na pierwszym miejscu JS, ciągle oczywiście HTML i CSS do tego SASS, w zasadzie wszystko to co poznałam na kursie plus dodatkowo staram się ogarnąć Joomlę i WordPressa na potrzeby pracy.

 

C: Czy zdobywasz doświadczenie?

 

J: Od miesiąca pracuję jako junior webmaster i bardzo dużo się nauczyłam przez ten czas. W domu również staram się tworzyć strony internetowe, obecnie pracuję nad stroną przychodni lekarskiej. Mam trochę duszę artystki, dlatego cieszę się, że znalazłam pracę, w której mogę się chociaż w jakimś stopniu wykazać poczuciem estetyki, poczuciem piękna.
Uwielbiam gdy po napisaniu kilku linijek kodu, na ekranie tworzy się w pewnym rodzaju dzieło, a jeszcze jak podoba się klientom…, co tu dużo mówić chyba odnalazłam swoją drogę w życiu.
Jednocześnie wiem również, że sam wygląd oraz struktura strony to nie wszystko, liczy się jej funkcjonalność, jej dynamika, czyli zastosowanie JS, co sprawia mi już większą trudność, ale wszystkiego można się nauczyć, jeśli ma się odpowiednią motywację.

 

C: Jak to jest z matematyką? Czy potrzebna Ci do kodowania?

 

J: Wiem, że niektórych to odtrąca od programowania, boją się, że tam jest właśnie dużo matematyki, ja matematykę uwielbiam, ale we frontendzie nie ma z nią dużo do czynienia, także wiadomość dla początkujących, nie lubiących matmy: wyluzujcie. Tym niemniej umiejętność logicznego myślenia zawsze jest w cenie.

 

C: Co robisz, gdy utkniesz w kodzie?

 

J: Oj i to jest problem, jeszcze się nie nauczyłam chociaż wiem, że to zawsze działa, że należy odejść w tym momencie od komputera i zająć się czymś innym, a po powrocie pomysł przychodzi sam. Człowiek nagle zauważa błąd, znajduje rozwiązanie. Ja niestety siedzę do upadłego i szukam rozwiązania.

 

C: A jak sobie dajesz radę ze stresującą sytuacją, gdy podczas kodowania nie wiesz, w którą stronę iść ?

 

J: Pytam, chociaż to nie zawsze łatwe, pytam ludzi dookoła mnie, którzy też się tym zajmują. Szukam rozwiązań w Internecie. Czasem się wkurzam niepotrzebnie.

 

C: Ja mam piłeczkę do gniecenia, którą używam, gdy utknę w kodzie, może warto zainwestować w kaczuszkę, do której będziesz mówić?

 

J: Kaczuszkę dostałam na kursie JS, i bardzo spodobała się ona moim współlokatorom także na stałe zagościła w naszej kuchni , a ja gdy utknę w kodzie wolę mówić, tłumaczyć co i jak mojemu narzeczonemu, wtedy rozwiązanie samo przychodzi. Mam nadzieję, że zawsze będzie miał taką cierpliwość do mnie gdy będę mu to wszystko tłumaczyła.

 

C: Powodzenia!

Opowieść Mateusza – nastolatka, juniora z wielkim planem: tutaj!

Robisz coś ciekawego? Chcesz o tym opowiedzieć? Pisz na mój adres: codeboy@codeboy.pl

 

carrot toys on blue surface

Geek Girls Carrots – meetup 25.10.2018

, , , , , , , , , , 11

W czwartek 25.10.2018 w Plus Jeden w Poznaniu odbyło się kolejne spotkanie programujących Marchewek – Geek Girls Carrots.

Spotkanie pod szyldem Geek Girls Carrots rozpoczęła krótka networkingowa zabawa, którą sprytnie zainicjowała jedna z poznańskich Karotek – Agnieszka, wspierana przez Agatę – uśmiechniętą Geek Carrot z aparatem fotograficznym.

 

Optymalizacja i komunikacja prowadzą do Wiktorii!

 

Bardzo podobało mi się wystąpienie dała Wiktoria Mieleszczenko-Kowszewicz, która opowiedziała o interdyscyplinarnym podejściu w biznesie IT. Analityczka biznesowa z zapleczem UX wzbudziła zainteresowanie publiczności parabolą o lisie i jeżu. Sprytnie przeniosła ideę na pracę w sektorze IT, organizację procesów i współpracę z programistami. Dla mnie jej przemyślenia były bardzo ciekawe i postanowiłem nieco zgłębić temat, o którym opowiadała Wiktoria. Zdobyte tam informacje pomogą mi w pracy, gdzie optymalizacja procesów i dobra komunikacja to podstawy produkcji. Wkrótce podzielę się swoimi obserwacjami.

Dziękuję, szanowna Mario!

 

Miałem nieskrywaną przyjemność występować po Wiktorii i opowiedzieć o początkach programowania, drogi do IT i sposobach, jak nie zwariować na tym kamienistym o ciernistym szlaku.
Szefowa Marchewek w Poznaniu – Maria zasugerowała mi, abym w prezentacji zawarł mniej teorii, a więcej osobistych przemyśleń. Było to dla mnie trudne, bo uważam, że obecnie mało osób interesuje się losem innych. Ale jak kazali, tak zrobiłem. Rada Marii okazała się strzałem w dziesiątkę. Początkowa ostrożność słuchaczek i słuchaczy powoli przerodziła się w zaciekawienie. Na twarzach pojawił się uśmiech i odprężenie. Niby tylko moje przemyślenia. Nie byłem pewien ich słuszności. Zwykła obawa, że opowiadam śmieszne rzeczy. Po prezentacji kilka osób stwierdziło, że bardzo miło było mnie posłuchać, a wskazówki były celne i zrozumiałe. Największą satysfakcję dały mi słowa jednej z Karotek, która powiedziała, że miała chwile zwątpienia, ale dzięki informacjom w mojej prezentacji poczuła na nowo chęć nauki i inspirację, aby dalej rozwijać się w sztuce programowania. Kilka osób także zgodziło się opisać swoją drogę do zawodu programisty. Dla mnie to największa nagroda, szczerze uważam, że nie tylko umiejętności liczą się w IT, nie byłoby tylu świetnych spotkań, gdyby nie wymyślali ich ciekawi ludzie. Wkrótce pierwsze artykuły o ludziach w IT.
Jeśli masz ochotę popatrzeć, co przygotowałem na spotkanie Karotek – zapraszam do pobrania prezentacji w grupie Codeboy na FB – Siękoduje.
Możesz także napisać do mnie na FB – z przyjemnością prześlę Ci prezentację w formacie pdf.

Dziękuję Geek Girls Carrots w Poznaniu!

Byłaś? Byłeś? Co mógłbym zrobić lepiej? Podpowiedz w komentarzu.
Mateusz, 16 lat, Junior

Mateusz – Junior w IT

, , , , 5

Mateusz to Junior, zajmujący się projektowaniem stron. Mieszka w okolicach Poznania, uczy się w technikum. „Junior” w jego przypadku ma dwojakie znaczenie: programuje od stosunkowo niedawna. Z drugiej strony: zaczął w wieku 14 lat, czyli nieco ponad 2 lata temu.

Mateusz jest w miejscu, w którym ja powinienem być jakieś 16 lat temu, jeszcze przed studiami.

Codeboy: Opowiedz o sobie.
Mateusz: Cześć, jestem Mateusz mam 16 lat i od ponad dwóch lat uczę się programowania, poznałem kilka języków i z nich wszystkich wybrałem ten który najbardziej mi się podobał.
Zaczynałem od C++ chyba jak większość programistów, napisałem kilka programów. Natomiast wiedziałem, że to raczej nie dla mnie. С++ тa start jest trudny, gdy czytałem różne fora pojawiał się hejt na ten przestarzały język.
Poznałem trochę Ruby, ale również mi się nie podobał, może był mało przejrzysty? Kolejnym językiem był Python, gdzie większość rozumiałem i sprawiało mi przyjemność, myślałem, że na tym zostanę i będę uczył się dalej np. Django czy Flaska.

 

C: Dlaczego jednak wybrałeś frontend?
M: Pewnego dnia natknąłem się na film, jak stworzyć własną stronę w 30 minut. Były tam podstawy HTML i CSS. Bardzo mi się to spodobało, znalazłem darmowe kursy na “Free code camp” i tam się też uczyłem. Do ogarnięcia tych technologii nie są potrzebne lata, więc zgodnie ze ścieżką Front-end Developera po około 3 miesiącach zacząłem uczyć się języka JavaScript. Miałem problemy, myślę, że nawet do teraz je mam, natomiast język jest przyjazny.  Przez ten czas do teraz poznałem dodatkowo m.in.: Sass, Pug, Git (Podstawy), jQuery oraz Bootstrapa. Obecnie uczę się React’a.

 

C: Co dla Ciebie jest trudnego w JS? A co sprawia trudność w React?
M: JS jak każdy język sprawia problemy, natomiast jest trochę skomplikowany, w porównaniu na przykład do Pytona. Nadal uczę się JS, ale nie jestem w tym jakiś perfekcyjny. Natomiast od razu zacząłem naukę React’a. Co do drugiej części pytania nie chciałbym się wypowiadać, ponieważ dopiero zaczynam.

 

C: Skontaktowałem się z Tobą przez LinkedIn, czy używasz jeszcze innych mediów do dzielenia się swoimi osiągnięciami?
M: W połowie września założyłem bloga na Instagramie, gdzie postowałem zdjęcia z mojego postępu, ciekawostki oraz relacje. Nie rozpisywałem się tam o nowych technologiach, ponieważ moje humanistyczne skille są ujemne.

 

C: Dzieli nas kilka lat. Jestem pod wrażeniem Twoich dotychczasowych osiągnięć jako Junior. Jakie masz plany na najbliższy czas?
M: Myślę, że po nauce React’a i kilku projektów w nim napisanych zacznę uczyć się C#. Zawsze chciałem stworzyć własną grę, więc w ramach nauki chciałbym stworzyć prostą grę mobilną na silniku Unity.

 

C: Możesz zdradzić nieco więcej? Na przykład typ gry? W jakiej konwencji?
M: Zapewne coś w typie symulatora, nie zastanawiałem się jeszcze dogłębnie. Może udało by się to zrobić w niedalekiej przyszłości. Natomiast chcę skończyć już z front-endem po kilku projektach i zając się C# na poważnie.

 

C: Rozwijasz umiejętności, uczysz się frontendu, planujesz C#. Czy zdobywasz doświadczenie?
M: Dostałem już ofertę pracy, nie była trudna, bo miałem się zajmować HTML i CSS, do tego ciąć szablony. Odmówiłem ze względu na obecne wymogi system edukacji. Jestem w 1 klasie technikum na kierunku „informatyka”. Wracam o godzinie 19 do domu, uczę się na sprawdziany po 3 godziny, bo przecież nauczyciel musi wystawić oceny. Co prawda nigdy nie miałem problemu z nauką, a gimnazjum ukończyłem ze średnią 5,16, ale to po prostu męczy.
Ostatnio bardzo mnie to denerwuje fakt, że młodzi ludzie nie mają czasu na inne zajęcia. Nawet gdyby już poszli gdzieś ze znajomymi, to myślą tylko o tym, że jutro będzie sprawdzian i trzeba się uczyć, co wprowadza niepotrzebny stres.

 

C: Jak to jest z matematyką? Czy potrzebna Ci do kodowania?
M: We froncie może nie jest potrzebna. Problemu z matematyką nie mam, dlatego może tego nie zauważam. Kiedyś chciałbym brać się za tematy związane z Machine Learningiem, gdzie bez matmy ani rusz. Dlatego też nie jestem przekonany do zostania we froncie. Ponieważ wiem, że stać mnie na więcej.

 

C: Dziękuję za rozmowę. Trzymam za Ciebie kciuki.
Poniżej linki, dzięki którym można skontaktować się z Mateuszem.
Linkedin
Strona Mateusza
Instagram

 

Robisz coś ciekawego? Chcesz o tym opowiedzieć? Pisz na mój adres: codeboy@codeboy.pl

Load More